Út á ný.

Það var fagur morgun í Lónafirði. Sól og logn. Ekki skýhnoðri á himni. Löndun lauk svo klukkan þrettán hundruð þrjátíu og var þá farið á hafið. Á sama tíma var Heimaey að koma í land með góðan afla. 400 tonn sagði mér einhver. Þessi einhver sagði líka að Heimaeyjarkarlar væru með heimþrá og ættluðu að reyna sem ákafast að komast í einhver brekkuhávaða á Heimaey. En ekki var nefnt á hvaða Heimaey.

 

Verið að landa.

 

Þetta er steinnökkvinn Bella Donna frá eyjunni grænu. Áhöfnin er einn karl. Írskur fiskimaður. Sótti sjóinn í fjörutíu og átta ár. Er að dunda sér við það í ellinni að sigla á þessum einstaka steinnökkva um heimsins höf. Var að koma frá Færeyjum og ætlar að hafa vetursetu á Ísafirði. En þar á karl vini í skútukarla hópi. Svo á næsta sumri, ef ég tóri sagði karlinn. Þá skal haldið til Grænlands. Og ef leyfi fæst hjá þar til gerðum yfirvöldum í Kanada þá skal reynt að sigla norð vestur leiðina til Alaska. En karl er fæddur í byrjum seinna stríðs og bara ansi sprækur. 

 

Léttbáturinn er ekki úr steinsteypu, bara skúta sjálf. Eina skipið við Íslandsstrendur sem er gert úr steinsteypu. Svo fullyrti sá Írski.